skip to main |
skip to sidebar
Op 12 juli is het (EINDELIJK !) zover : Superman Returns . Ik ben momenteel ongeduldig als een klein kind (comicbook nerds hebben die vervelende eigenschap wel eens meer) . Dit is dus het uitgesproken moment om eens even voor het nageslacht vast te leggen wat het hele concept Superman voor mij betekent . De films met Christopher Reeves (R.I.P) en de talloze andere tv- en animatieseries van The Man of Steel varieerden van "wel ok" tot "verschrikkelijk slechte bagger" . Maar deze media konden vooral nooit echt Superman naar voor schuiven wat hij in de comics is : een moderne Christus . Niet op een melige , prekerige manier , maar gewoon als een boodschapper van Hoop en Redding om het zo te zeggen . De gelijkenis tussen De Bebaarde Redder op Zijn Sandalen en The Man of Steel zijn ook niet helemaal uit het niets gegrepen : beide komen "vanuit de hemel" , gezonden door hun vader , om de mensheid te redden van zichzelf . Maar terugkomen op Superman Returns nu . Ik heb er al enkele reviews op nagelezen ( http://comics.ign.com/articles/714/714531p1.html bv) en daarin wordt eigenlijk heel positief gereageerd op deze film , omdat hij juist heel trouw zou blijven aan de comics . Nog eventjes (altijd een beetje bang) afwachten dus . Check trouwens de bijgevoegde afbeelding maar eens goed , de realistische (maar ook heel symbolische) stijl van Alex Ross is echt adembenemend te noemen (Thx Monster !) . De flakkerende cape en de geklemde vuisten die toch niet als agressief overkomen , maar eerder een nobele , standvastige pose uitdrukken . Gewoon een perfecte momentopname van alles wat Superman is .
"They can be a great people Kal-El , they wish to be. They only lack the light to show the way. For this reason above all their capacity for good, I have sent them you... my only son."
Ik hou van comics !
Deze film van Ron Howard (monday , tuesday , happy days) gaat over de Iers-Amerikaanse bokser James Braddock , bijgenaamd Cinderella Man en zijn strijd tegen zowel armoede als zijn nakende 'fin de carrière' . De film speelt zich af in ten tijde van de grote Depressie in de VS . Mensen moeten elke dag aanschuiven voor een job aan de dokken , elektriciteit en verwarming worden aan de lopende band afgesneden , mensen storten zich in de drank . Miserie alom dus . En het is vanuit dit gevoel van onmacht dat Cinderella Man zijn grootste kracht put . Mensen houden van 'symbolen' en Russel Crowe weet James Braddock op zo'n charismatische wijze neer te zetten dat je wel sympathie voor de arme man moet voelen (tenzij je een ijskast bent misschien) . Die eeuwige bron van verhalen over mensen die weigerden hun lot te omarmen , maar tegen beter weten in blijven ploeteren , blijft ons intrigeren . Natuurlijk trekt een film als deze geregeld de kaart van 'het sentiment' en Ron Howard is ook de man om geregeld echt te zoeken naar tearjerking moments . Maar als je een man als Russel Crowe hebt om je film te dragen (gesteund door de meer dan behoorlijke Renée Zellweger en de fantastische Paul Giamatti en Craig Bierko als respectievelijk Jimmy's trainer/manager/vriend en tegenstander) komt het nooit goedkoop over . Crowe is iemand volgens het principe 'love it or leave it' , maar dat hij zuiver acteertalent te over heeft , staat zeker buiten kijf . De fotografie is vergelijkbaar met films als Road To Perdition bv . Heel stijlvol , scherp en subtiel . Tenslotte is Cinderella Man voorzien van een van de betere soundtracks die ik in jaren heb gehoord , afgeleverd door Thomas Newman . Cinderella Man zal misschien niet de status verwerven van andere boksfilms als Rocky en Raging Bull , maar staat volgens mij wel terecht in de top 250 op imdb .
quote :
You think you're telling me something? Like, what, boxing is dangerous, something like that? You don't think working triple shifts and at night on a scaffold isn't just as likely to get a man killed? What about all those guys who died last week living in cardboard shacks to save on rent money just to feed their family, 'cause guys like you have not quite figured out a way yet to make money off of watching that guy die? But in my profession - and it is my profession - I'm a little more fortunate.
Heel de dag mensen willens nillens van alles over Slayer vertellen (en wijsmaken) . Heel de dag Slayer draaien (ook al neuriënd in de GB , mijn "vaste" werkstek) . Kerry King imiteren . Zotte Slayer-fans (Je kent het type wel , de nutcases) imiteren . Het nieuwe nummer cool vinden . Erachter komen dat er nog zoveel is van die band dat ik nog moet checken . Gelijk op zoek gaan naar m'n cd's van Cradle Of Filth , Machine Head , Metallica , Cannibal Corpse , Drowning und so weiter . Metal zal hier welig tieren de komende dagen !
zot dagske !
alhoewel ik U2 muzikaal altijd wel een zeer behoorlijke band heb gevonden , heb ik nooit echt liggen dwepen met meneer Bono (die audiënties bij de paus en het eeuwige gepreek , echt rock & roll is het toch allemaal niet) . Maar heel , HEEL af en toe slaat hij toch echt spijkers met koppen . Zoals in deze live-uitvoering van Sunday Bloody Sunday die ik zonet aan het luisteren was :"Let me tell you something. I have had enough of Irish-Americans who haven't been back to 'their country' in twenty or thirty years come up to me and talk about 'the resistance', 'the revolution' back home and the 'glory' of the revolution and the glory of 'dying' for the revolution. Fuck the revolution! They don't talk about the glory of KILLING for the revolution! What's the glory in taking a man from his bed and gunning him down in front of his wife and children? Where's the glory in that? Where's the glory in bombing a Remembrance Day parade of old age pensioners, their medals taken out and polished up for the day? Where's the glory in that? To leave them dying or crippled for life or dead under the rubble of the revolution, that the majority of the people in my country don't want? NO MORE!"touché...
Als eerste echte blogpost heb ik besloten de nieuwe van Tool even onder de loep te nemen . Ik ben een muziekliefhebber , meer dan -kenner , deze review is dus niets meer dan wat subjectief gedachtegoed . De gedachte die mij overviel bij het horen van de eerste noten was : Lateralus Vol. II . En na enkele luisterbeurten denk ik er eigenlijk nog steeds zo over . Maar of dit een slechte zaak is ? Ik zit met deze cd namelijk even vrolijk mee te nodden en luchtgitaren als bij Lateralus... Ik vind zelfs dat de band op sommige momenten nog strakker , harder en tergelijk melodieuzer klinkt als op voorgaande langspeler . Maynard weet bij mij met zijn zowel krachtige als breekbare stem geregeld een zeer gevoelige snaar te raken . Sommige lyrics in combinatie met de pure kracht van de muziek op de achtergrond ( zoals bv : Cause I need to watch things die /From a distance /Vicariously, I live while the whole world dies /You all need it too - don't lie./ ) lieten mij niet onberoerd . Het enige punt van kritiek dat ik op dit moment heb is dat de plaat halverwege een beetje begint in te kakken . Dit kan echter ook komen omdat een plaat als 10 000 Days nooit een makkelijke brok is om in 1 keer te verorberen en het eerste deel reeds veel van mijn aandacht heeft geëisd . Meerdere draaibeurten zullen zoals altijd raad brengen . Maar alles opgeteld heeft Tool weer een kraker om u tegen te zeggen afgeleverd . Tel daarbij een van de beste packaging concepten (the goggles , the holograms !!!) die ik ooit gezien heb en een meer dan perfecte productie bij op en je hebt een aanrader voor elke ruimdenkende metal/rock-liefhebber .
Ik heb dus eindelijk ook m'n eigen blog . Wordt dit een succes of een projectje dat langzaam zal doodbloeden ? Time will tell I guess... Het plan is hier een beetje vanalles op te proberen : filmrecensies (van sketchy bagger tot meesterwerken) , muziek , comics en persoonlijke beslommeringen over alles en niets . Let the games begin !
