dinsdag, december 11, 2007

Lights, camera, ACTION!


Projectweken op school. Ze zijn heel graaf, maar kunnen ook heel frustrerend zijn. Als toekomstige 'journalisten' zit je dan wel op ECHT bruut nieuws te wachten. Het klinkt grof, maar het is zo. We zijn nu al twee dagen info aan het verzamelen over Poetin's opvolger en de onafhankelijkheid van Kosovo(zzzzzzzzz). Ik wens niemand iets slecht toe, maar toen de berichtgeving over de aanslag in Algerije vandaag mondjesmaat binnendrupte maakte mijn hart toch even een 'sprongetje'. Zijn journalisten thrillseeking ramptoeristen? Een beetje wel denk ik. Het kan ook jeugdig ongeduld zijn...Insert Senseo here

woensdag, november 21, 2007

Sunshine

Ik ben een sci-fi geek. Ik geef het niet graag toe, maar het is zo. En af en toe komen er in dat genre films uit die iets heel speciaals bij mij teweeg brengen. Films waarbij het verhaal eigenlijk ondergeschikt is aan een bepaalde kadans waarin het verhaal zich voortsleept in dat vreemde heelal.

Solaris had het, 2001: A Space Oyssey had het, en Sunshine heeft het nu ook. Wel direct een kanttekening maken, ik wil nergens beweren dat dit laatste werk van Danny Boyle op hetzelfde niveau is van voorgaande meesterwerken. Daarvoor trekt deze prent af en toe nog iets teveel de kaart van de actiethriller en is ook het verhaaltje iets te mager (enkele wetenschappers en andere knappe koppen moeten startkabels in onze stervende zon steken en deze een herbronnende boost geven, simple comme bonjour). En toch zit er ongelooflijk veel in deze film door de opbouw en de onheilspellende sfeer die constant lekker hoog wordt gehouden. Vroeg in het verhaal moeten de crewleden al verstrekkende, ijskoud uitgemeten beslissigen nemen om onze wereld van de ondergang te redden. Ze beginnen elkaar ook meer en meer naar de haren te vliegen, als Murphy's Law toeslaat en alles zo een beetje begint mis te gaan. Op die momenten wordt er uiteraard mooi ingespeeld op typische menselijke angsten als claustrofobie, eenzaamheid, teveel verantwoordelijkheid moeten dragen enz. Een trucje dat al tig maal is toegepast, maar als het goed gedaan is(zoals in Sunshine), werkt het keer op keer.

Sunshine is een film die het niet moet hebben van een pakkend verhaal of intrigerende personages, maar van een ritme dat je in een bepaalde trance meesleept en je toch weer even verwonderd achterlaat in het onbegrijpelijke universum. Janneke Maan zal jaloers geweest zijn !

woensdag, november 07, 2007

Fight of The Century



Ik ga de Pay-Per-View kopen denk ik. Hier heb ik al JAREN op gewacht. De vraag is natuurlijk, zal het de hype waarmaken? Want we zien dikwijls in boksen en andere sporten dat de wedstrijden met de hoogste verwachtingen dikwijls de grootste teleurstellingen opleveren... Let's hope this one will be a barnburner! (wat een heerlijk woord trouwens, barnburner)

"I want to fuck..."

zaterdag, oktober 13, 2007

Down III - Over The Under


Een koek op uw bakkes en ne stoemp in uwe zak . Maar dan wel heel fijntjes gedoseerd. BATS !

woensdag, oktober 03, 2007

Chimaira - Resurrection


Resurrection , een betere titel had deze cd niet kunnen hebben . Want na de release van het vorige album "Chimaira" (dat best ok was , maar af en toe wat rommelig en gerushed aandeed) en de daaropvolgende tour onstond er een wereld vol miserie binnen en buiten de band . Roadrunner promote het album (volgens Chimaira zelf althans) blijkbaar voor geen meter en met nieuwe drummer Kevin Talley (Misery Index , DAATH) konden ze blijkbaar niet door één deur . De situatie liep zelfs zo hard uit de hand dat er slaande ruzie van kwam . Chimaira stond op het punt uit elkaar te vallen , tot Roadrunner besliste hen van het label te droppen . Chimaira verhuisde van Roadrunner naar Ferret en Kevin Talley werd ingeruild voor oudgediende Andy Herrick . Vriend aan huis Kerry King raadde hen Andy Sneap (producete oa : Exodus , Cathedral en Arch Enemy) aan om het nieuwe album te producen en uit te mixen . Zo geschiedde en het resultaat zit momenteel in m'n cd-speler . Wat een cd ! Hoe kan je de sound van Chimaira omschrijven ? Neem 1 ons thrash/groove metal , voeg daar een flinke scheut melodieuze Gothenburg death metal aan toe , een snuifje beatdown en hier en daar een ontiegelijk vettige solo (Rob Arnold is zo'n heerser !) en je komt aardig in de buurt . Maar waar de kracht van het album ligt is in de perfecte uitbalancering van alle instrumenten , wat grotendeels de verdienste van Sneap is . Resurrection is een 50 minuten durende pletwals die over je heen raast en nergens in elkaar zakt . Het bewijs dat er nog goede crossover metal gemaakt kan worden is nog maar eens geleverd en Chimaira laat met dit album collega's als Killswitch Engage , Shadows Fall en Lamb Of God toch echt wel definitief achter zich . " We have become so goddamn powerful" zingt brulboei Mark Hunter op de titeltrack . Rightly so !

maandag, oktober 01, 2007

Release show @ Cahier

Point Of View : Niet gespeeld wegens accidentje van Miel . Shit happens...

Brickbat : Slechte Madball-cover , patserig drummertje , saaie standaard hardcore speeches . Bedankt , maar toch bedankt .

Homicide : De jonge honden van Wezel zijn erop vooruitgegaan ! Was het in de Diablo nog allemaal vrij plat en ongeïnspireerd , het maakte wel dedelijk enige indruk deze keer . Het feit dat de band ook enige zelfrelativering niet vreemd is (opkomen met Umbrella van Rihanna en bij de laatste beatdown van uit het niets zonnebrillen boven halen) geeft Homicide alleen maar meer krediet . Er zijn al genoeg bands die (gespeeld) kijken alsof ze hun suburban wijk overhoop gaan knallen , liever dit ! Hier en daar kan er nog aan dingen geschaafd worden , maar met een eerste cd (gelijk 9 nummers !) op zak en een hoop ongebreiteld enthousiasme kan je ver komen !

Pushed Too Far : Retestrak en schijtehard als altijd . Ik weet eigenlijk niet wat ik hier meer over kan zeggen , gewoon de terechte headliner...

de aftermath :
- stramme spieren
- 3 nonkel adjes
- een knoert van een kater
- terug naar de bank moeten omdat ik er niet op bedacht was een longsleeve en een cd te kopen

een vruchtbare avond

zondag, september 16, 2007

maandag, mei 28, 2007

Spider-Man 3


Van de teleurstelling van het jaar gesproken... Spider-Man 3 had alle elementen om een kraker te worden . Een gigantisch budget en één van de interessantste storylines uit de Spidey-geschiedenis . Ik kan er nog altijd niet bij dat ondanks dit alles 3 een enorme soep is geworden . Het verhaal kan snel uit de doeken gedaan worden : Spidey komt in contact met een buitenaardse symbioot waardoor hij als Spider-Man sneller en krachtiger dan ooit wordt . Deze symbioot bezorgt hem ook wel een hoop kopzorgen want door het nieuwe kostuum wordt hij een irritante zak met een verschrikkelijk emo-kapsel . Ondertussen moet hij uiteraard ook nog een resem baddies de grond in meppen... Hier gaat het al mis in de film . Ze willen teveel in één enkele film steken . De inner problems van Peter Parker , 3 (!) bad guys voor de prijs van één en een driehoeksverhouding met MJ en een blonde tijger . Regisseur Sam Raimi heeft volgens mij teveel hooi op zn vork willen nemen en het resultaat is er naar : een best wel degelijke film , die zoveel meer had kunnen zijn mocht er iets spaarzamer zijn omgegaan met de te verwerken inhoud . Want wat je nu krijgt zijn personages die niet genoeg uitgediept kunnen worden en verschillende plotholes , omdat er nu eenmaal zoveel aan bod moet komen . Is het allemaal kommer en kwel ? Nee , absoluut niet . De special effects zijn geweldig (alhoewel soms ongeïnspireerd) en het donkere aspect is wel degelijk een mooi uitgespeelde techniek om het personage wat nieuw leven in te blazen . Spider-Man 3 is spijtig genoeg wel een film geworden die mij (en blijkbaar vele anderen) met een behoorlijk leeg gevoel achtergelaten heeft . Er zullen ongetwijfeld nog wel vervolgen komen , maar voor mij hoeft het niet meer zo , de koek is volgens mij op... Spijtig !

woensdag, maart 28, 2007

Nile - Amongst The Catacombs Of Nephren-Ka


Ik ben een groot death metal liefhebber , zonder kenner te zijn . Als ik dan mezelf een plaatje aanschaf zijn het meestal de bekendere bands (ik heb hier bijvoorbeeld enkele dingen van Cannibal Corpse en Vile liggen) . Verder ben ik vooral geïnteresseerd in de "speciale bands" zoals Krisiun (snel , sneller , Krisiun) of het fantastische Nile . Bands die iets anders proberen te doen binnen het genre . Ik was al mee met deze cd vanaf de titel en tracktitles (The Howling of the Jinn , Ramses Bringer of War en Beneath Eternal Oceans of Sand , it doesn't get more epic than this shit !) . Op zich speelt Nile vrij standaard mid-tempo death metal (denk ik ?) , maar wat dit album zo fantastisch maakt zijn de toevoegende elementen . Vooral zanger Karl Sanders heeft een grote kennis van de Egyptische cultuur en laat dit dan ook doorschijnen in de teksten en gebruik van traditionele instrumenten uit de streek . Ook maken ze gebruik van een koor ( Cyuto Drukpa , Tibetan Monks led by the Khamtul , volgens de inlay) om het geheel het geluid van een donkere , oeroude rite mee te geven . En zowaar , het werkt ! Ik kan moeilijk uitleggen wat voor gevoel ik bij deze cd krijg , maar het is geweldig ! Tussen het headbangen en grunten door zit je je te verdiepen in de teksten en waan je je soms echt in (het bloederige , mythische deel van) het Oude Egypte . Het zal er ook wel iets mee te maken hebben dat ik van kindsaf een geweldige fascinatie heb met Toetanchamon , Cheops en heel "den batteklam" (eigenlijk met geschiedenis pur sang) . Maar zoals ik eerder al zei , er blijft natuurlijk ook wel genoeg over om duchtig te luchtgitaren en rare metal-smoelen te trekken . Ik ben van plan meer (alles) van Nile aan te schaffen . Met dank aan Tim voor de geweldige tip , je mag er nog geven !

zaterdag, maart 24, 2007

300


Frank Miller , you did it again ! Wel onder co-leiding van een andere regisseur dan Rodriguez , maar het geheel heeft toch weer een dikke vette Miller stempel gekregen , en zo hoort het ! Ik snap dat sommige mensen verward de filmzaal zullen verlaten omdat ze zich verwacht hadden aan een nieuwe Gladiator of Troy . Ik vond deze nieuwe aanpak van het sandalen-epos echter verschrikkelijk vernieuwend , want na het geweldige Gladiator , waren films als Troy , Alexander en King Arthur hoogstens matig herkauwen van voorgaand meesterwerk . 300 is anders . Bombastisch , barok , bij momenten zelfs pompueus en campy (wat ik echt niet negatief bedoel) . Ondanks dat 300 praktisch volledig voor green screen is opgenomen en gebruik maakt van de nieuwste filmtechnieken en er geregeld een metaldreun als achtergrondmuziek is te horen bij de vele gevechten , doet deze film mij eerder klassiek aan dan een Alexander , die in de gevechtsscènes meer van een ruw realisme waren doordrongen . De digitale achtergronden doen meer denken aan de oude klassiekers Ben Hur , Cleopatra etc. Minder realistisch , maar (in mijn ogen) wel MEER sfeervol . Ook het geweld , volledig Milleresque met traag neerkomende afgehakte hoofden en ledematen is geweldig in scène gezet . Het is allemaal prachtig georkestreerd . Het helpt allemaal mee aan de larger than life aanpak van 300 . Al lopen er ork-achtige wezens , neushoorns en gigantische reuzen met zwaarden als handen in The Hot Gates rond , het maakt allemaal niks uit , je gelooft het allemaal graag genoeg ! Verder is het mooi dat de legendarische Spartaanse gevatheid in de film is geslopen (Leonidas die op een slagveld van lijken van een lekkere appel aan het genieten is en wat met z'n manschappen keuvelt bijvoorbeeld) . Toch enkele kleine puntjes van kritiek . Gerard Butler zet een fantastische Leonidas neer , maar had toch wel het "Griekse" accent achterwegen mogen laten , ofwel doe je de films in het oude Grieks , of in het Engels , lijkt me duidelijk... Ook is het een beetje spijtig dat praktisch alle grote actie-kanonnen al in de trailer waren afgevuurd . Then again , elke grote productie gaat daar tegenwoordig een beetje onder gebukt... Maar 300 is voor mij een overweldigende ervaring geworden , nadat Sin City ook al zo'n openbaring was . Het moge duidelijk zijn , alles wat Frank Miller aanraakt is puur goud en ik hoop dat er nog veel dingen van hem verfilmd mogen worden . Ik begin nu al te kwijlen bij de gedachte aan een Frank Miller Robocop of Daredevil (jawel , heeft hij wel degelijk graphic novels van gemaakt!) - verfilming . PS , Spartanen zijn heersers !

maandag, februari 12, 2007

Rocky Balboa


Sylvester Stallone heeft een waardig sluitstuk gebreid aan zijn geliefde Rocky-franchise . Het is volbracht (laat ons hopen dat het inderdaad hier bij blijft!) . Het verhaal is gewoon Rocky-gewijs simpel : Rocky is voor de zoveelste keer gestopt met boksen , maar kruipt alsnog terug de ring in , niet meer , niet minder . Het eerste deel van de film volgen we Rocko in een trip down memory lane . Veel van de locaties en personages uit Rocky I duiken terug op . Van de Lucky Seven Bar , tot zijn schildpadden Cuff & Link . Vooral in dit eerste deel wordt er geregeld de kaart getrokken van de melancholie en bijwijlen meligheid . Maar mogen oude mannetjes niet zwaar nostalgie bedrijven ? Hij komt er mee weg . Het tweede deel is typische Rocky : een inzinking , de training (even Rocky had a montaaaaaaaage!) en het uiteindelijke gevecht dat prachtig in beeld is gebracht . De acteerprestaties zijn niet echt denderend , maar bij momenten toch best verrassend . Vooral Stallone speelt zijn rol met een zekere zin voor zelfrelativering en milde zelfspot . Knap ! Een extra vermelding dient gemaakt te worden voor Antonio Tarver , die de rol van antagonist Mason Dixon op zich neemt . Voor een ex-bokser (ik zag hem trouwens graag bezig op Eurosport , een zuiver talent) , zet hij een meer dan behoorlijke prestatie neer . Uiteraard blijft de Rocky soundtrack een boem en kleurt het plaatje dus voor de rest perfect in .


Met Rocky Balboa bevrijdt Stallone zich voor een deel van draken als Rocky V . Het is een gepast einde voor een rit die meer dan 30 jaar geleden begon . Ik begrijp dat veel mensen dit soort feel-good movies als oubollig en aftands aanvoelen , maar ik absoluut niet . Rocky Balboa is gewoon een degelijke , mooie en emotioneel beladen film . De bokshandschoenen mogen nu definitief de kast in , de lichten gedoofd . Goodnight , Rocko !
(En toch ga ik hem stiekem missen , denk ik...)

dinsdag, februari 06, 2007

Rocky


Naar aanleiding van Rocky Balboa , een film die nu in de zalen loopt , wou ik het origineel nog eens bekijken . Nu zag ik vorige week dat hij bij de P zat . Voor dat geld kon ik hem niet eens huren (én het was ook een mooi excuus om de P te kopen !) , dus meenemen dacht ik . Het verhaal kent iedereen wel . Rocky Balboa is een straatjongen van Philadelphia die ooit een beloftevol bokser was , maar nooit echt doorbrak . Plots krijgt hij toch een kans , wanneer de tegenstander van wereldkampioen zwaargewichten Apollo Creed het laat afweten . De film volgt Rocky tijdens zijn opmars naar de wedstrijd en de zoektocht naar zichzelf .

Ik zal het maar direct toegeven : ik hou van Rocky . Natuurlijk is het een campy film . Natuurlijk zijn alle sequels waardeloze prul . Natuurlijk is Sylvester Stallone geen de Niro . Maar dit is wel ZIJN film . Een metafoor voor zijn strijd om het te maken in Hollywood . Hij doet zo zijn stinkende best om als een acteur "over te komen" , dat deze film een aandoenlijke tederheid uitstraalt . Vooral wanneer Rocky begint te twijfelen aan zichzelf kreeg ik het bij momenten toch echt moeilijk . Houden we niet allemaal van mensen die niet opgeven ? Die tegen alle realiteit blijven ploeteren voor iets waar ze in geloven , zelfs als wankelt dat geloof bij momenten . Ik kijk nu nog meer uit naar Rocky Balboa . Het kan me niet schelen dat mensen dit tweederangs-cinema vinden . Ik zal altijd een zwak voor Rocky hebben . It ain't over till it's over . Damn straight !

Ah come on, Adrian, it's true. I was nobody. But that don't matter either, you know? 'Cause I was thinkin', it really don't matter if I lose this fight. It really don't matter if this guy opens my head, either. 'Cause all I wanna do is go the distance. Nobody's ever gone the distance with Creed, and if I can go that distance, you see, and that bell rings and I'm still standin', I'm gonna know for the first time in my life, see, that I weren't just another bum from the neighborhood.

maandag, februari 05, 2007

Strekenavond @ Cahier

Een klein relaas van een verrassend aangename avond

Phyzzical Indian² : Niet gezien wegens nog een kater te verwerken . Sorry , gasten !

The Criticals : Jonge lefgozertjes die gelijk de verrassing van de avond waren . Vol enthousiasme brachten deze kerels Green Day , Admiral Freebee (!) + nog een zwik covers en eigen nummers . Altijd heerlijk om een jonge band te zien die gewoon dromen van uitverkochte stadions : de wereld is hun playground en we zullen het geweten hebben ! Als je je set dan nog eens begint met : " Hallo , wij zijn The Criticals . Een pintje , een kriek , een cola en een platte water graag " , dan kan je in mijn ogen al niets meer fout doen . Geef die gasten nog wat jaren en The Stitch zal definitief mogen inpakken !

Trail Of Hope : Schreeuwerige screamo/hardcore die nooit weet te overtuigen . Platte nummers en nog plattere covers ( "Hatebreed is een muur van geluid , dit was een gyproc-muurtje" ) leiden ertoe dat ik geregeld op zwaar verveeld-modus stond . Wanneer de zanger plots om stilte EIST omdat hij waarschijnlijk wel iets heel belangrijk te melden heeft is het hek bij mij van de dam : inpakken en opkrassen , graag . Er zal wel een publiek voor zijn , maar ik ben het niet...

Dead System : Ik vind het altijd leuk als bands genre-overstijgende dingen (proberen) te doen . Dead System speelde punk met een hardcore-randje en ik moet toegeven dat ik het geslaagd vond . Echt vernieuwend is het allemaal niet , maar ze brengen het wel overtuigend . Ze hebben me zelfs tot 1 dive , 1 pile-up en 1 zotte mosh kunnen overhalen . Mooi zo !

De after-party met (ondertussen routineus geworden) truienhaar/luchtgitaar maakte dit feestje compleet . Heerlijk !

" Guitars are probably my favorite instrument . I'd marry a guitar if it weren't for the law... "

zondag, januari 14, 2007

The Departed

Mijn god , wat een film ! Scorsese is altijd mijn favoriete regisseur geweest . Mijn top-10 verandert om de haverklap , maar Raging Bull eindigt toch altijd steevast op nummer 1... En toch klopte er de laatste jaren iets niet . Gangs of New York en The Aviator waren zeker goede films , gedragen door sublieme acteerprestaties , maar waren in mijn ogen toch niet de meesterwerken die ze wilden zijn . Had Scorsese zijn magie verloren ? Wel nu , The Departed beantwoordt die vraag met een volmondig NEE !

Het verhaal is een remake van de Hong Kong-film Internal Affairs (nooit gezien trouwens) . Het verhaal speelt zich af in Boston , een met Ieren overspoelde stad . De twee hoofdpersonages Leonardo DiCaprio en Matt Damon zijn twee flikken , maar beiden met een andere bedoeling . DiCaprio infiltreert in de bende van Jack Nicholson , terwijl Damon de inside man is bij de Boston Police Department voor Nicholson . Beide mannen worstelen met hun twee identiteiten . Van hieruit vertrekt een verhaal vol intriges , vrienden die vijanden blijken te zijn , vijanden die vrienden zijn enz . You know the deal .

Allereerst moet ik DiCaprio even vermelden . Het is al langer geweten dat hij de nieuwe poulain is van Scorsese en alhoewel hij al een hele tijd sterk staat te acteren is The Departed voor mij het bewijs : DiCaprio wordt de volgende Robert de Niro ! Heel de film lang staat hij op het scherpst van zijn kunnen te acteren . Ook Damon en Nicholson (wat een heerlijke bad guy !) halen alles uit de kast om The Departed naar een hoger niveau te tillen . Tel daarbij nog eens overtuigende prestaties van Martin Sheen , Alec Baldwin en Mark Wahlberg op en je hebt een cast samengesteld om U tegen te zeggen . Ook de sfeer van de stad Boston , vol met zijn grimmige Ieren is perfect tot leven gekomen . Geholpen door wederom een fantastische soundtrack met onder andere nummers van The Stones en zelfs The Dropkick Murphy's (met het voor mij onbekende maar GEWELDIG passende nummer "I'm shipping up to Boston") worden we meegenomen naar sleazy bars , aftandse warehouses en nog meer donkere uithoekjes van een van de oudste steden van de U.S . Tenslotte nog een eervolle vermelding voor de prachtige vrouw Vera Farmiga : een nobele onbekende die zo maar eventjes geweldig stond te acteren !

Met The Departed heeft Scorsese eindelijk nog eens een onvervalst misdaaddrama in elkaar gebokst dat in mijn ogen zonder te blozen naast (lichtjes) vergelijkbare films als Mean Streets en Goodfellas mag staan . Scorsese is back , Scorsese is God .

maandag, januari 08, 2007

Live Free or Die Hard


Vandaag de eerste trailer voor de vierde (en waarschijnlijk laatste) Die Hard gezien . Fucking hell , ik ben enthousiast . Die Hard heb ik altijd geweldige films gevonden , misschien wel de beste actiefilms die er zijn... Natuurlijk zijn het onrealistische films met overdreven macho-gedrag in , maar de harde scènes en heerlijke moppen van John McClane maken het echte klassiekers in mijn ogen . Ook de nieuwe film ziet er op het eerste zicht nog steeds ongelooflijk hard uit . De vos (Bruce Willis) verliest misschien wel zijn haar maar niet zijn streken ! I'm ready for this , bring it on !

http://www.livefreeordiehard.com/