Hardcore Sunday

Shows op een zondag avond , het zal voor mij nooit wennen . Zeker niet als het gebeuren zich in een café als El Diablo afspeelt . Dit café is echt een kakafonie van kitsch , prul en andere foute metal-relikwiëen . En niet op een coole , nostalgische manier... Soit , de muziek dan maar

Homicide : Jonge , gretige honden uit wuustwezel waar mijn neef Dries de frontman van is . Homicide was nog maar aan hun tweede show begonnen en dat was ook wel te merken . Vooral de drummer vind ik absoluut geen meerwaarde voor deze band . Maar ondanks de wat rammelende performance en onzekere indruk hoorde ik wel degelijk een zekere speelvreugde en zelfs af en toe een origineel stukje tussen de standaard beatdown hardcore . Die gasten komen er wel denk ik ! Een Crawlspace-cover (don't get mad...get even !) maakt tuff guys (haha!) zoals ik ook heel gelukkig !

Lost In Silence : Ik heb ze beter gezien en over hun performance in Diablo kunnen we kort zijn : matig over de hele lijn . Het was bij momenten in mijn ogen wat doorraggen op automatische piloot . Als dan je cover ( wederom Crawlspace , maar ditmaal met predator) ook nog de mist ingaat... Spijtig , volgende keer beter mannen !

Point Of View : POV doet de laatste tijd veel shows en het is te zien ! Speelvreugde , zotte dives en publieksreactie alom . Bij momenten zijn er stukken waar ik minder goed kan volgen welke richting ze uitwillen , maar liever dit dan het zoveelste hardcore bandje dat dezelfde voorgekauwde kak uit loopt te brengen . The Truth van Bulldoze (naast New Breed van Sworn Enemy hun cover) blijft het hardste nummer ooit , meesterlijk door POV gebracht .

Pushed Too Far : Voor mij de grote verrassing van de avond ! Ik heb nooit hoog opgelopen met PTF , maar ere wie ere toekomt : dit was ongewoon vet ! Het was de eerste keer dat hun Old School Beatdown voor mij werkte . De gasten doen dan ook zoveel shows dat er zelfs tijd is voor grappen , grollen en zotte capriolen tijdens de nummers . Zo'n vorm van gekscheren binnen hardcore vind ik dan ook verademend . Geen gezeik over dit of dat , gewoon knallen en lachen . Wat niet wil zeggen dat Pushed Too Far niet ongelooflijk hard was . De term "nietsontziende hardcore" wordt tegenwoordig meer gebruikt dan me lief is , maar voor PTF gold het vanavond zeker wel . Hun cd The Anger (met artwork van niemand minder dan Mike Bukowski!) heb ik dan ook aangeschaft en is hier al ettelijke malen de revue gepasseerd . Ik heb een hernieuwd respect voor deze band gevonden en ben niet te trots dat toe te geven . "THERE ARE TOO MANY OF THOSE MOTHERFUCKERS IN SIGHT , ALLRIGHT , BEAT THOSE BITCHES ! "