Rocky Balboa

Sylvester Stallone heeft een waardig sluitstuk gebreid aan zijn geliefde Rocky-franchise . Het is volbracht (laat ons hopen dat het inderdaad hier bij blijft!) . Het verhaal is gewoon Rocky-gewijs simpel : Rocky is voor de zoveelste keer gestopt met boksen , maar kruipt alsnog terug de ring in , niet meer , niet minder . Het eerste deel van de film volgen we Rocko in een trip down memory lane . Veel van de locaties en personages uit Rocky I duiken terug op . Van de Lucky Seven Bar , tot zijn schildpadden Cuff & Link . Vooral in dit eerste deel wordt er geregeld de kaart getrokken van de melancholie en bijwijlen meligheid . Maar mogen oude mannetjes niet zwaar nostalgie bedrijven ? Hij komt er mee weg . Het tweede deel is typische Rocky : een inzinking , de training (even Rocky had a montaaaaaaaage!) en het uiteindelijke gevecht dat prachtig in beeld is gebracht . De acteerprestaties zijn niet echt denderend , maar bij momenten toch best verrassend . Vooral Stallone speelt zijn rol met een zekere zin voor zelfrelativering en milde zelfspot . Knap ! Een extra vermelding dient gemaakt te worden voor Antonio Tarver , die de rol van antagonist Mason Dixon op zich neemt . Voor een ex-bokser (ik zag hem trouwens graag bezig op Eurosport , een zuiver talent) , zet hij een meer dan behoorlijke prestatie neer . Uiteraard blijft de Rocky soundtrack een boem en kleurt het plaatje dus voor de rest perfect in .

Met Rocky Balboa bevrijdt Stallone zich voor een deel van draken als Rocky V . Het is een gepast einde voor een rit die meer dan 30 jaar geleden begon . Ik begrijp dat veel mensen dit soort feel-good movies als oubollig en aftands aanvoelen , maar ik absoluut niet . Rocky Balboa is gewoon een degelijke , mooie en emotioneel beladen film . De bokshandschoenen mogen nu definitief de kast in , de lichten gedoofd . Goodnight , Rocko !

(En toch ga ik hem stiekem missen , denk ik...)

Rocky

Naar aanleiding van Rocky Balboa , een film die nu in de zalen loopt , wou ik het origineel nog eens bekijken . Nu zag ik vorige week dat hij bij de P zat . Voor dat geld kon ik hem niet eens huren (én het was ook een mooi excuus om de P te kopen !) , dus meenemen dacht ik . Het verhaal kent iedereen wel . Rocky Balboa is een straatjongen van Philadelphia die ooit een beloftevol bokser was , maar nooit echt doorbrak . Plots krijgt hij toch een kans , wanneer de tegenstander van wereldkampioen zwaargewichten Apollo Creed het laat afweten . De film volgt Rocky tijdens zijn opmars naar de wedstrijd en de zoektocht naar zichzelf .

Ik zal het maar direct toegeven : ik hou van Rocky . Natuurlijk is het een campy film . Natuurlijk zijn alle sequels waardeloze prul . Natuurlijk is Sylvester Stallone geen de Niro . Maar dit is wel ZIJN film . Een metafoor voor zijn strijd om het te maken in Hollywood . Hij doet zo zijn stinkende best om als een acteur "over te komen" , dat deze film een aandoenlijke tederheid uitstraalt . Vooral wanneer Rocky begint te twijfelen aan zichzelf kreeg ik het bij momenten toch echt moeilijk . Houden we niet allemaal van mensen die niet opgeven ? Die tegen alle realiteit blijven ploeteren voor iets waar ze in geloven , zelfs als wankelt dat geloof bij momenten . Ik kijk nu nog meer uit naar Rocky Balboa . Het kan me niet schelen dat mensen dit tweederangs-cinema vinden . Ik zal altijd een zwak voor Rocky hebben . It ain't over till it's over . Damn straight !

Ah come on, Adrian, it's true. I was nobody. But that don't matter either, you know? 'Cause I was thinkin', it really don't matter if I lose this fight. It really don't matter if this guy opens my head, either. 'Cause all I wanna do is go the distance. Nobody's ever gone the distance with Creed, and if I can go that distance, you see, and that bell rings and I'm still standin', I'm gonna know for the first time in my life, see, that I weren't just another bum from the neighborhood.

Strekenavond @ Cahier

Een klein relaas van een verrassend aangename avond

Phyzzical Indian² : Niet gezien wegens nog een kater te verwerken . Sorry , gasten !

The Criticals : Jonge lefgozertjes die gelijk de verrassing van de avond waren . Vol enthousiasme brachten deze kerels Green Day , Admiral Freebee (!) + nog een zwik covers en eigen nummers . Altijd heerlijk om een jonge band te zien die gewoon dromen van uitverkochte stadions : de wereld is hun playground en we zullen het geweten hebben ! Als je je set dan nog eens begint met : " Hallo , wij zijn The Criticals . Een pintje , een kriek , een cola en een platte water graag " , dan kan je in mijn ogen al niets meer fout doen . Geef die gasten nog wat jaren en The Stitch zal definitief mogen inpakken !

Trail Of Hope : Schreeuwerige screamo/hardcore die nooit weet te overtuigen . Platte nummers en nog plattere covers ( "Hatebreed is een muur van geluid , dit was een gyproc-muurtje" ) leiden ertoe dat ik geregeld op zwaar verveeld-modus stond . Wanneer de zanger plots om stilte EIST omdat hij waarschijnlijk wel iets heel belangrijk te melden heeft is het hek bij mij van de dam : inpakken en opkrassen , graag . Er zal wel een publiek voor zijn , maar ik ben het niet...

Dead System : Ik vind het altijd leuk als bands genre-overstijgende dingen (proberen) te doen . Dead System speelde punk met een hardcore-randje en ik moet toegeven dat ik het geslaagd vond . Echt vernieuwend is het allemaal niet , maar ze brengen het wel overtuigend . Ze hebben me zelfs tot 1 dive , 1 pile-up en 1 zotte mosh kunnen overhalen . Mooi zo !

De after-party met (ondertussen routineus geworden) truienhaar/luchtgitaar maakte dit feestje compleet . Heerlijk !

" Guitars are probably my favorite instrument . I'd marry a guitar if it weren't for the law... "