Sunshine

Ik ben een sci-fi geek. Ik geef het niet graag toe, maar het is zo. En af en toe komen er in dat genre films uit die iets heel speciaals bij mij teweeg brengen. Films waarbij het verhaal eigenlijk ondergeschikt is aan een bepaalde kadans waarin het verhaal zich voortsleept in dat vreemde heelal.

Solaris had het, 2001: A Space Oyssey had het, en Sunshine heeft het nu ook. Wel direct een kanttekening maken, ik wil nergens beweren dat dit laatste werk van Danny Boyle op hetzelfde niveau is van voorgaande meesterwerken. Daarvoor trekt deze prent af en toe nog iets teveel de kaart van de actiethriller en is ook het verhaaltje iets te mager (enkele wetenschappers en andere knappe koppen moeten startkabels in onze stervende zon steken en deze een herbronnende boost geven, simple comme bonjour). En toch zit er ongelooflijk veel in deze film door de opbouw en de onheilspellende sfeer die constant lekker hoog wordt gehouden. Vroeg in het verhaal moeten de crewleden al verstrekkende, ijskoud uitgemeten beslissigen nemen om onze wereld van de ondergang te redden. Ze beginnen elkaar ook meer en meer naar de haren te vliegen, als Murphy's Law toeslaat en alles zo een beetje begint mis te gaan. Op die momenten wordt er uiteraard mooi ingespeeld op typische menselijke angsten als claustrofobie, eenzaamheid, teveel verantwoordelijkheid moeten dragen enz. Een trucje dat al tig maal is toegepast, maar als het goed gedaan is(zoals in Sunshine), werkt het keer op keer.

Sunshine is een film die het niet moet hebben van een pakkend verhaal of intrigerende personages, maar van een ritme dat je in een bepaalde trance meesleept en je toch weer even verwonderd achterlaat in het onbegrijpelijke universum. Janneke Maan zal jaloers geweest zijn !